W święta nikt nie powinien być sam - Epilog

Hey! Say! JUMP – Christmas Special

„W święta nikt nie powinien być sam”

Epilog

           

            Gdy następnego ranka Inoo obudził się, wiedział tylko że śniło mu się coś strasznego i że w tym śnie dużą rolę odgrywał Chinen. Gdy jednak przez parę sekund nie mógł sobie przypomnieć co dokładnie takiego działo się w jego śnie, odsunął od siebie naglącą myśl, że jego sny mają tendencje do sprawdzania się w pewnej mierze i zamiast tego rozejrzał się po otoczeniu. Siedział teraz w futonie, w salonie domu Yuto, gdzie poza nim na rozkładanej sofie spali jeszcze Yabu z Hikaru, a w przeciwnym kącie pomieszczenia można było zobaczyć materac z Yuyą na nim i pusty futon Chinena. Przez wyjście do przedpokoju widać było leżące sylwetki Daikiego i Yamady. Inoo mgliście pamiętał jeszcze jak tuż przed jego zaśnięciem Yuto i Keito sprzeczali się o to czy Keito powinien być specjalnie traktowany i spać w sypialni Yuto. Najwyraźniej jednak Yuto musiał być bardziej przekonywujący, wnioskując po tym że nigdzie nie było śladu ani Keito ani jego posłania. Inoo w sumie był przede wszystkim pod wielkim wrażeniem tego, że Yuto udało ich się wszystkich pomieścić na prawdziwych posłaniach, nie korzystając przy tym z łóżek znajdujących się w pokoju rodziców i brata.

            Jego wzrok ponownie zatrzymał się na pustym futonie Chinena. Miał wrażenie, że powinien coś sobie przypomnieć i to coś poza dzisiejszym snem. Coś z choinką i z placem głównym Tokio. I dodatkowymi posiłkami. Po chwili wzruszył jednak ramionami dochodząc do wniosku, że musiało to być mało ważne. Zamiast zastanawiać się dalej postanowił wstać i poszukać czegoś do picia.

            W kuchni zastał Chinena, który siedział na parapecie i w zamyśleniu spoglądał przez okno.

            - Piękny widok – pierwszy cicho odezwał się Inoo, po tym jak znalazł czystą szklankę do której nalał wody mineralnej i z którą podszedł do okna, by zobaczyć czemu przygląda się jego kolega.

            - Mmm… - mruknął Chinen twierdząco, dopiero po chwili odrywając wzrok od widoku za oknem. – Taki śnieg w Tokio to mimo wszystko rzadkość.

            - Robisz się sentymentalny – skomentował Inoo, upijając po tym łyk wody.

            - Powiedziała osoba, która pod przykrywką nie przejmującej się niczym osoby, ukrywa troskę o przyjaciół, swoją przyszłość i rodzinę – prychnął Chinen, a gdy Inoo tego nie skomentował dodał: - Dużo o tym dzisiaj myślałem. Zainteresowałem się tobą ze względu na twoją przebiegłość umysłu i poczucie humoru. Nie sądziłem, że masz też tą miękką stronę.

            - Nie wiem o czym mówisz? – powiedział Inoo z lekko zaczerwienionymi policzkami.

            - Ależ wiesz – zaśmiał się cicho Chinen. – Ale najgorsze jest to, że przez to lubię cię jeszcze bardziej – dodał, przysuwając się po parapecie bliżej Inoo. – Jesteś naprawdę wspaniałym przyjacielem – stwierdził, zarzucając na Inoo rękę w pół-uścisku i poklepując go plecach.

            Po paru sekundach Chinen ponownie się od Inoo odsunął zabierając mu już prawie pustą szklankę z wodą.

            - Pójdziesz obudzić Yuto? Prosił mnie bym go obudził jeśli wstanę przed nim – poprosił Chinen, a Inoo zamrugał zaskoczony.

            - Nie mów, że ta cała słodka gadka była, po to tylko bym poszedł na górę i obudził naszego wspólnego przyjaciela – chciał wiedzieć Inoo, podejrzliwie przyglądając się Chinenowi, na co ten uśmiechnął się słodko.

            - Oczywiście, że nie… - stwierdził, a gdy Inoo nie wyglądał na przekonanego, dodał: - … tylko. To był tylko jeden z powodów. Ale idź już, bo w końcu nie zbierzemy się na ten koncert.

            Inoo już tego nie skomentował, tylko bez słowa skierował się na górę

            Minęły około dwie minuty zanim również Chinen opuścił kuchnię i przeszedł do przedpokoju.

            - Naprawdę? Tylko na tyle cię stać? – usłyszał przechodząc koło leżących kolegów, co spowodowało, że lekko podskoczył. Automatycznie spojrzał na sylwetkę Daikiego, ale ten wydawał się być w głębokim śnie. Jakby czytając w myślach Chinena, Daiki westchnął głęboko i usiadł, otwierając oczy. – Mam na myśli tą kartkę z napisem „Idiota” przyczepioną na plecach Inoo. Naprawdę tylko na tyle cię stać?

            Chinen wbrew oczekiwaniom nie wyglądał jakby go skarcono, a zamiast tego uśmiechnął się jakby właśnie wygrał dużą sumę pieniędzy.

            - Zauważyłeś? – spytał z dumą w głosie.

            - Oczywiście. Rewanż na poziomie podstawówki – odpowiedział Daiki, słodko przecierając oczy, jakby wcale nie karcił kolegi z zespołu za brak pomysłowości w żartach.

            Chinen wzruszył ramionami.

            - To nie tak, że to co powiedział Inoo wymagało czegoś większego – stwierdził, po czym zapytał zmieniając temat: - A ty? Czemu nie śpisz?

            - Naprawdę? Potknąłeś się o mnie dziesięć minut temu idąc do kuchni. Zdecydowanie to nie jest powód, by się obudzić – stwierdził Daiki ironicznie, a Chinen mimowolnie się skrzywił na samo wspomnienie, tego jak prawie się przewrócił. – A tak w ogóle, twoje stwierdzenie o tym, że to co powiedział Inoo nie potrzebuje większej zemsty, sprawiło tylko, że jestem teraz prawie pewny, że masz coś jeszcze w zanadrzu.

            Chinen lekko przechylił głowę na bok.

            - A to jedno? – odpowiedział, jakby to było oczywiste. – Nikt nie zadziera z Chinenem – dodał niezłośliwie, na co Daiki cicho się roześmiał:

            - Czyli jednak?

            - Oczywiście. To będą naprawdę wesołe święta – odpowiedział z uśmiechem Chinen. 

******************

A/N: Nie wierzę, że mi się udało to dokończyć, po prostu nie wierzę. Wielkie podziękowania dla Alex, Avalii i Haru (kolejność alfabetyczna), które w różnych momentach tego ponad pięcioletniego procesu tworzenia tego fica, przyczyniły się do jego rozwoju. Mam nadzieję, że wszyscy którzy zdecydowali się przeczytać ten fanfic, tego nie żałują i że dobrze się przy tym bawili. Osoby które w nieskończoność czekały na update, przepraszam. Do usłyszenia kolejny raz za X czasu ;p